Gençligin yazgisinda kaybolmaya duyulan istek sahane durtusuyle yer bulurdu kendine. Belki en abartili duyguda, misal en acikli ask ayriliginda, yahut bir dostun en karmasik cumlesinde. Kaybolmak hissinin arzuyla birlesmesinden koca bir genclik fiskiriyordu sanki. Yasamaya cesaret ettigin her anda bir duygu yukuyle silinme istegi pesini birakmiyordu. Hersey uzerinde abarti bir susmus gibi gelen ve gitmeyen bir sikintiydi. Bu sikintiyla edindigin butun kim olma hallerinden kurtulmaya calisiyordun. Bazen yanlis giden bir ask sarmalinda kayboldugunu saniyordun, bazen Colde Cay filminden bir karede birakiyordun kendini. Trenler cok yardimciydi kaybolmaya. Tren yaylarini saya saya kaybini dinliyordun. Oysa ki hepi topu bir semsiye oluyordu sonraki durakta biraktigin. Kaybolmaya direnen kelimelerin o sira defterlerinde bir soze donusuyordu. Duygu yukluydun. Genclikten ve hep yasamak icin once var olma kuralini iyi bildiginden. Incecik bedeninde siraladigin kimlikler hep bir ust dile konusuyordu sanki. Kadin olmak, kendin olmak, vicdanli olmak ve inanmak, hepsi bir dagin tepelerinde kurdugun yuvalardi da artik evine donmek istemiyordun. Kaybolmak iste! Yitirmek ve silinmek. Geceleri midye satarak yasama isteginden bahsediyordun dostlarina o zamanlar. Sanki koca tepside midyelerin arasinda gozden kaybolabilecekmissin gibi. Ama sunun surasinda tum mesele bir yer edinme meselesiydi ve bunu bilmeye gonullu degildin. Sattigin midye tepsisinin zamanla evim dedigin yere donusecegini bilemeyecek kadar masumdun. Ama zihnine dolan onca seyden sonra dilinde kaybolmak bir zamanlar ihtimaldi ve cok guzeldi.
Zihnin ve bedenin istemediginde, kaybolmak bir hakikat olarak zuhur ediyorsa o hissin karanlik dehlizindesindir artik. Cikmak icin kendini aydinlattigin tek yerinse gecmisin. Insan en guzel nerede kaybolurmus biliyor musun. Bambaska bir toprakta, o toprakta yuruyen, cadir kuran, ureyen insanlarin arasinda. Bir dilin parcasi olmaya calisirken, yaslandigini gorecek olan insanlarin azliginda. Bocekler gibi bastan yazmaya calistigin hayatinda bocekler kadar azimli olamadigini anladiginda. Artik kaybolmya cesaretinin olmadiginda. Aslinda artik gercekten az ve uz kayip gidebildigini anladiginda. Bunun sana huzur verecegini sandigin o gunleri az ve oz hatirlayarak yasadigin anlarda..
